Als we het over menselijke noden hebben, denken we terecht in de eerste plaats aan voedsel en onderdak. Maar op het moment dat een regio, zoals recent het geval was met Haiti, door een natuurramp van de kaart wordt geveegd, sneuvelt ook zijn gehele intellectuele infrastructuur, inclusief het educatief systeem waarbinnen toekomstige generaties dienen te worden klaargestoomd om de continuiteit van ‘s lands organisatie te verzekeren. Het gaat ons begripsvermogen te boven, maar stel je even voor dat in ons Belziekske geen schoolgebouw meer rechtstaat. De wederopbouw van heel dat uitgebreide en ingewikkelde netwerk zou zelfs met de ons beschikbare kennis en middelen een proces van decennia vergen. Het behoeft dan ook weinig verbeelding om te zien dat de toestand in Haiti wat dat betreft vrijwel hopeloos is. Niet dat de situatie voorheen zo glorieus was. Een kwarteeuw na het einde van de dictatuur verkeerde alles nog in volle opbouw. Ironisch genoeg zou dat zelfs een reden kunnen zijn voor de immense schade: te slecht opgeleide mensen moesten garant staan voor de kwaliteit van gebouwen. En nu kunnen ze daar opnieuw beginnen, met tentjes. Wie zong alweer dat dit zo’n wonderbaarlijke wereld was?
(naar aanleiding van dit artikel in NYT)