The hawk is howling

Kijk, al was het maar om die van Humo tegen te spreken: de zesde van Mogwai is wel degelijk degelijk. Ze hebben het daar zogezegd gehad met het steeds bruusk afwisselen van hard en zacht der postrock-oervaders. Hadden ze beter moeten luisteren bij de kampioenen van de flauwschrijverij, want het genoemde gebeurt op deze schijf welgeteld 1 keer. Verder niks dan mooi opgebouwde en gelaagde muziekstructuren: onverdroten en onversaagd zet de zwijgzame roedel zijn zoektocht naar de essentie van muziek voort. Take this, Take that.