in memoriam Gust Gils, ten overvloede
Zopas vernam hij tot ontzetting het bericht van zijn overlijden,
in den vreemde, schielijk, plots en onverwacht. Zeg dat wel.
Het bijwonen der begrafenis bezorgt hem echter kopbrekens.
Ik bedoel, zal hij zich presenteren als verre vriend dan wel
dicht verwant, complicaties openend omtrent het uit
de doeken doen der complexe verhouding tot zich zelve?
Om nog te zwijgen over de zich toe te meten houding tijdens
asverstrooiing of koffietafel. Eerlijk op zoek naar het uitsluiten
van elke vergissing riskeert hij het als eigen nabestaande eerst
tot de verwarring bij te dragen.
Nee, liever lekker thuis, concludeert hij dan, onder meer de
zielenrust der overledene indachtig. Tenslotte, men weet maar
nooit, mocht de thuiskomst als vlucht vooruit worden geduid, en
het lot tart men niet, bij uitstek op metafysische dagen als deze.
Aan de andere kant, de nieuwsgierigheid brandt in hem, en,
zoveel dienen wij als relatieve buitenstaanders op te merken,
begrijpelijkerwijze. Betreft het niet een zeldzame, mogelijk
unieke gelegenheid? Want geef toe, wie droomt niet van massa’s
rouwenden om eigen put?
Ach, misschien een volgende keer.