Civilians

Het valt nauwelijks te bevatten, maar Joe Henry blijft steeds betere platen maken. Dylan en Waits in één, is hij bovendien ook nog uitermate zichzelf. Ik ga niet trachten om de intieme schoonheid van deze schijf te beschrijven, want hier schiet de kracht van meer woorden te kort. Enkel dit: het is briljante kleinoden als deze die de boel hier draaglijk maken. En dan te bedenken dat de sympathieke man nauwelijks iets verkoopt. Ik denk dat ik een fanclub begin. You can’t fail me now.